Prolog

Obudziło ją zawodzenie wiatru, targające drewnianymi okiennicami. Nie mogąc zignorować hałasu, wstała i podeszła do okna. Wyjrzała na dwór, gdzie burza rozszalała się na dobre. Pioruny uderzały jeden za drugim, rozświetlając ulice. Gdy rozbłyska kolejna błyskawica, Hermiona ujrzała mężczyznę obserwującego uważnie jej dom. Przestraszyła się, ale gdy tylko mrugnęła, postać zniknęła. „Musiało mi się przywidzieć – pomyślała, zamykając okiennice. – Komu chciałoby się stać o tej porze w takim deszczu?”. Jednak lęk jej nie opuścił i gdy z powrotem kładła się do łóżka, czuła w żołądku nieprzyjemny ucisk. „Ty wyjeżdżasz, Hermiono. Nie pozostawiaj rodziców w niebezpieczeństwie – podszeptywał głosik w jej głowie. – Wobec twoich wrogów są bezbronni”. Udając nieporuszoną, ułożyła głowę na poduszce i szybko zasnęła.

Gdy następnego poranka szykowała się do wyjazdu, nie pamiętała już o wieczornej przygodzie. Szybko zniosła kufer na parter, śniadanie zjadła przytupując nogą na znak zniecierpliwienia, a w samochodzie nie myślała o niczym innym, jak o czerwonej lokomotywie Express Hogwart. Oczywiście, było jej żal rodziców, których musiała opuścić aż do świąt, jednak emocje związane w przyjaciółmi i ukochaną szkołę przeważyły szalę. Wyskoczyła z auta i popędziła na peron 9 i ¾ . Gdy jednak ujrzała swoich ukochanych przyjaciół, oniemiała. Stało się coś, czego na pewno się nie spodziewała.

***

Tytułem wstępu, chciałabym powitać wszystkich, którzy zabłądzili aż tak daleko, by znaleźć ten blog. Niczego wielkiego nikomu obiecywać nie będzie, ale jak pójdzie dobrze, to może być ciekawie. 

Pozdrawiam, autorka.